In Nederland wonen maar liefst 1,5 miljoen mensen in een groeikern. Dat zijn de vanaf 1970 nieuwgebouwde steden Spijkenisse, Duiven-Westervoort, Capelle aan de IJssel, Zoetermeer, Haarlemmermeer, Houten, Nieuwegein, Almere, Lelystad en Purmerend. Typische post65 plaatsen dus. Ze werden in korte tijd gebouwd en dienden als oplossing voor de toenmalige, grote woningnood. Tegenwoordig zijn het jongvolwassen steden met ruim opgezette woonwijken, uitgebreide cultureel-maatschappelijke voorzieningen en met een gunstige ligging qua (snel)wegen en OV-verbindingen.
Architectuurhistoricus Michelle Provoost (International New Town Institute, INTI) doet vanuit haar onderzoek naar de groeikernen Een onvoltooid project, een oproep om grondiger naar deze steden te kijken en te onderzoeken in hoeverre de groeikernen ook een bijdrage kunnen leveren in de huidige woningbouwproblematiek. Kan de aanstaande noodzakelijke renovatie en verduurzaming van de woningbouw worden ingezet om de groeikern stedelijker en diverser te maken? Kan dat op zo’n manier dat het bijdraagt aan het oplossen van de huidige woningnood terwijl tegelijkertijd de aantrekkelijkheid en de stedelijkheid van die steden verbetert? Goede redenen om de (experimentele) architectuur en cultuur van de groeikernen onder de aandacht te brengen, niet als een historisch monument, maar als inspiratie en als een springplank naar de toekomst.
Het essay is te vinden via onderstaande link en voor de liefhebbers zal het over een paar weken ook in de winkel te koop zijn als boekje van 9,99 euro.
Joosje van Geest
met dank aan Michelle Provoost
