Het ontwerp voor de Diagoonwoningen betreft een huis voor de gewone burger. Het valt in de categorie ‘alledaagse’ architectuur en onderscheidt zich daarmee van ‘bijzondere’ architectuur. Beide termen worden door John Habraken in zijn boek over massawoningbouw De dragers en de mensen uiteengezet. In de Diagoonwoningen is het principe van scheiding van drager en inbouw in de woningbouw een concrete uitwerking van het idee van de ‘montere veelvormigheid’.
Een constructie als repeterende modulaire structuur, zo kenmerkend voor het structuralisme, ontbreekt echter. De muren zijn dragend. Daarbinnen verspringen de vloeren rond een vide. Er is sprake van een basisvorm die in principe geleverd kan worden in verschillende uitvoeringen, afmetingen, aantal vloeren en oriëntaties. Binnen een ritmische geleding wordt de compositie van de bouwvolumes bepaald door de ruimtelijke organisatie. De basisvorm is zo opgezet dat later in de tijd aanpassingen en uitbreidingen mogelijk zijn zonder aan de totale verschijningsvorm afbreuk te doen. Wijzigingen die bij een individuele woning worden uitgevoerd, dragen bij aan de individuele accentuering van elk afzonderlijk huis, zonder de eenheid van de totale compositie aan te tasten.
Website:
www.diagoonwoningdelft.nl
Auteur:
Robert von der Nahmer
Fotografie:
Jan Bartelsman (interieur), Robert von der Nahmer (exterieur)
Eerder gepubliceerd in:
Monografie Ruimte voor wonen – De experimentele Diagoonwoningen van Herman Hertzberger, Olympos, NL: ISBN 978-90-9035330-2, EN: ISBN 978-90-9035455-2
